Rome dag 4 | Naar Giolitti: de beste ijssalon van Rome (en waarom dat zo bijzonder was)

Ik heb nog nooit meegemaakt dat het echt ‘bijzonder’ was om naar een ijssalon te gaan. Totdat we naar Giolitti gingen. Ook hadden we enorm vaak de slappe lach vandaag. Hoe later, hoe erger het werd. En, niet te vergeten, de dingen waar we heen gingen waren leuker dan verwacht. Ben je benieuwd wat we op deze dag hebben gedaan?

Dag 4 in Rome | 25 februari:

Van tevoren dacht ik dat de dingen waar we op deze dag heen zouden gaan, niet zo leuk zouden zijn. De dingen lagen beiden ergens verder van het centrum van Rome, de catacombe lag sowieso in een buitenwijk. Toch was het uiteindelijk heel leuk allemaal. En het speciaalste kwam ‘s avonds, of eigenlijk ‘s nachts: we gingen naar de beste ijssalon van Rome!

catacombe di Priscilla

In de ochtend gingen we naar de Catacombe Di Priscilla. Van tevoren dacht ik dat het niet zo heel bijzonder zou zijn, maar het is op zich wel leuk om eens te zien. Een catacombe is trouwens een soort ondergrondse begraafplaats. Klink niet zo heel gezellig, haha. De Catacomben van Priscilla zouden 13 km groot zijn. Ik weet niet precies of het geheel 13 km groot is, of bijvoorbeeld alle ‘tunnels’ waar je doorheen kunt lopen bij elkaar opgeteld. De vrouw die ons rondleidde sprak wel oké Engels, maar ze bleef steeds dezelfde dingen herhalen: “It’s very important” en “for this reason” waren dingen die echt enórm vaak heeft herhaald. Het was dus wel leuk om gezien te hebben, maar is het echt iets waar je per se naar toe moet als je Rome bezoekt? Nee, ik vind van niet.

Olympisch stadion

Oké, in het echte Olympische Stadion zijn we niet geweest – hoewel die ook op foro italico (een soort sportcomplex) was. Wat daar namelijk ook was, was Stadio dei Marmi. Daar gingen we dus wel heen. En ik dacht van tevoren dat dit niet zo leuk zou zijn, want: een renbaan & voetbalveld met wat beelden eromheen? Daarvan hadden we er wel genoeg gezien op dag 3 in Rome. Maar uiteindelijk was het best leuk! Vooral omdat we daarna nog naar een waterpolo wedstrijd gingen.

Credits naar Dylan, haha. Hij stond bij één van de 59 beelden die om het veld heen stonden. Ik vond deze foto echt geniaal, dus die moest natuurlijk in het artikel. Deze foto is trouwens niet door mij gemaakt, maar door een leraar.

De beelden zijn trouwens niet ‘oud’: alles is in 1928 ontworpen en in 1932 voltooid. De Engelse wikipedia – dit wist ik dus niet uit m’n hoofd – noemt trouwens net iets andere jaartallen dan de Italiaanse. Maar het komt er dus op neer dat de beelden vrij nieuw zijn. Dat kun je ook wel zien: één van de atleten heeft zelfs ski’s vast. De beelden moesten dus wel oud lijken, maar met nieuwe sporten.

Tennis & waterpolo wedstrijd

Vanaf Stadio Dei Marmi liepen we nog verder, totdat we bij tennisvelden aankwamen. Hoewel de hele klas bij het eerste tennisveld bleef staan, liepen Priscilla en ik (we zitten trouwens beiden op tennis) door naar de andere 4 tennisvelden. Daar waren véél leukere wedstrijden bezig, en ook dubbel, en dat is dus nog leuker om te zien.

Op Foro Italico was ook een zwembad: piscina dei mosaici. Op het moment dat wij daar waren, was er een wedstrijd waterpolo bezig. Klinkt allemaal niet heel interessant, maar dat is dus écht leuk om te kijken! Waterpolo duurt 4 keer 8 minuten, en we keken precies één deel. Daarna gingen we weer weg.

Toen we naar weggingen bij Foro Italico, namen we de bus. Priscilla maakte onderweg vrienden met een baby in de bus, die opeens haar hand vastpakte. Schattig!

Avondeten

Op de plek waar we gingen avondeten – ik heb geen idee hoe dat restaurant heette – mochten we deze keer van de hele menukaart kiezen. Ik nam spaghetti bolognese, want dan was het rijtje compleet: pizza, pasta, lasagne, spaghetti. Het was veel meer dan we de eerste drie dagen kregen, dus ik kreeg het ook niet helemaal op. Het was minder speciaal dan bij het restaurant Polese, maar dus wel meer.

Piazza Navona

‘s Avonds gingen we naar Piazza Navona. Piazza is het italiaanse woord voor plein. Het was dus een groot plein met – hoe kan het ook anders – drie fonteinen. Daar zijn we een tijdje geweest, ik geloof tot half 12. Ook daar waren weer straatverkopers. Wat ik dus uitprobeerde: als je kijkt hoe een straatverkoper een lichtgevend lampje de lucht in schiet en hij ziet dat, komt hij even later naar je toe met de vraag of je zo’n ding wilt. Maar nee, voor 5 euro ga ik echt niet zo’n ding aanschaffen.

We waren trouwens nogal melig toen we op die plek waren. Dat is eigenlijk niet zo gek als je je beseft dat het ook al vrij laat was. Op een gegeven moment pakte Lisa de twee vlechtjes van Priscilla vast. Ze hield de vlechtjes omhoog boven Priscilla’s hoofd, zwaaide de vlechtjes heen en weer en riep: “KIJK, DE WATERSHOW VAN DE EFTELING” Ik kwam níét meer bij!

Deze foto maakte ik overdag op dag 6 in Rome, vandaar dat hij wel mooi licht is!

De keuze: naar Giolitti of niet?

Rond half 12 kregen we de keuze: óf je ging met de bus naar het hostel, óf je ging ijs halen en 45 minuten lopen. Hoewel dat lopen wel erg lang klinkt, zou je denken dat iedereen voor het ijs & lopen ging. Dat was dus niet zo. Dit was namelijk de enige dag waarop je het ijs zelf moest betalen. Maar, wij kregen het omdat we dat nog tegoed hadden. Uiteindelijk zijn we met z’n vijven (Lisa, Priscilla, Luke en ik) en een leraar achtergebleven. Wij kozen dus voor de laatste optie: ijs en lopen. De rest van de klas ging met de bus naar het hostel.

De leraar die meeging, was vorig jaar mei ook al bij Giolitti geweest en wist dus nog ongeveer waar het was. Vanaf Piazza Navona liepen we eerst richting het Pantheon. We liepen een beetje te dwalen en het was natuurlijk al laat, maar we konden het eerst echt niet vinden. Totdat we bij het Pantheon waren aangekomen, en de leraar het opeens herkende: hier ergens moest het zijn. “Vinden jullie het goed als ik ga rennen?” vroeg hij, eigenlijk met de bedoeling dat hij even zou gaan kijken of het daar wel echt was. Maar hij begon te rennen en wij volgden. Maar OMG, ik wist niet dat de leraar zó hard kon rennen! Ik kon hem ook bijna niet bijhouden. Daar renden we dan, met z’n vijven, door Rome, rond 12 uur ‘s nachts. In het begin lachte ik nog omdat ik het niet verwacht had, maar dat stopte al snel omdat ik het amper bij kon houden. Wel had de leraar gelijk en kwamen we al snel bij Giolitti aan. De ijssalon was nog open (gelukkig maar), zoals de meeste ijssalons rond dit tijdstip. Nog half hijgend, ik wel tenminste, gingen we naar binnen.

Eenmaal binnen, vertelde je bij de kassa eerst wat je wilde en vervolgens liep je met het bonnetje naar het ijs. Rond deze tijd was er natuurlijk geen rij (anders wel!) en konden we zo doorlopen. Ik koos voor de smaken tiramisu, kaneel en walnoot. Op het hoorntje dat we kregen zat bovenaan een laagje chocolade en je kreeg ook slagroom op je ijs, als je dat wilde. Ze praatten zo goed Engels en waren heel vriendelijk. Je werd trouwens aangesproken met miss: “Do you want cream, miss?” Je voelde je echt te gast. Die cream was trouwens zó lekker! Het was wat dikker dan normale slagroom en dat vind ik persoonlijk lekkerder. Het ijs was ook heel lekker en de hele ‘belevenis’ was gewoon heel speciaal. Dat was trouwens iets minder speciaal toen we op de zesde dag in Rome voor de tweede keer gingen, maar het ijs bleef natuurlijk net zo lekker.

Ook dit was een foto van dag 6, toen ik andere smaken had: blackcherry, witte chocolade en tiramisu.

Toen we allemaal ons ijs hadden gekregen, maakten we nog een foto en gingen toen ergens anders zitten. Je moest namelijk meer betalen als je wilde zitten. Daar aten we ons ijs op en praatten we nog over van alles en nog wat, en maakte de leraar ook de flauwe, maar op dat moment geweldige grap: “hoe koud is het?” “Ja, Moskoud!”. Ik stierf natuurlijk weer helemaal af door die grap, terwijl jij nu waarschijnlijk achter je beeldscherm zit na te denken over hoe dat überhaupt ooit grappig kan zijn. Het was trouwens niet koud op dat moment, volgens mij ging het over het ijs en waarom de leraar niet zo van ijs hield.

Achter de nachtbus aan rennen

Huh, je zou toch gaan lopen? Ja, dit was ook het plan. We hebben eerst een stukje gelopen en zijn toen hard achter een bus aangerend die we tegenkwamen. Gelukkig was daar dichtbij een halte en stopte hij daar voor ons. Om 00:30 zaten we in de bus, op weg naar het hostel.

Dus, hoe kom je bij Giolitti?

Even een soort stappenplan voor jullie, zodat jullie niet verdwalen, mochten jullie er ook ooit heen willen natuurlijk.Om te beginnen ga je met je rug naar het Pantheon staan. Je ziet dan twee straten voor je, die wel naar recht vooruit lopen, maar de ene is meer links van je en de andere is meer rechts. Je neemt de rechtste straat en loopt helemaal door totdat je links en rechts kan. Vervolgens loop je naar rechts. Dan kom je bij Giolitti!

Terug in het hostel

Een ervaring rijker kwamen we weer terug in het hostel. Deze dag ging ik rond 01:30 slapen, alwéér heel laat dus. En alweer zonder dat ik naar andere kamers ging om nog even te kletsen. Maar wij hadden wel als enige bij de beste ijssalon van Rome ijs op, dus klagen konden we niet. Ik ben blij dat we meegingen om daarheen te gaan! Achteraf wilde een deel van de groep natuurlijk ook, zij zijn toen ook meegegaan op de zesde dag.

Ben jij ooit naar deze ijssalon geweest?