Rome dag 2 | Colosseum, outfitfoto’s, 3x blunders met straatverkopers & verdwaald

Op de tweede dag hebben we echt heel veel beleefd in Rome. We zijn naar verschillende dingen geweest zoals het Colosseum en het Forum Romanum, en daarnaast gebeurden er ook de grappigste dingen. Hoewel ik over dag 1 in Rome niet zo veel te vertellen had, wordt dit echt een heel lang artikel. Ben je benieuwd wat er allemaal gebeurde op de tweede dag?

Dag 2 / donderdag 23 februari

Op deze dag zou het redelijk warm worden, ik geloof zo’n 18 °C. Toch deed ik mijn nieuwe trui van Zara aan, want daarvan wilde ik nog outfitfoto’s. De rest van de week zou het net zo warm of nog warmer worden, dus moest ik hem wel vandaag aan. Ik combineerde de trui met mijn pantalon. Op deze dag hebben we echt veel meegemaakt en liepen we ook ‘s avonds nog door Rome. Het was een superleuke dag, maar wel vermoeiend!

Het Colosseum

Het Colosseum

We verlieten het hostel om naar het Collosseum te gaan. Helaas kon ik hem niet helemaal op foto zetten, omdat een 50mm lens standaard ver ingezoomd staat. Het Colosseum was zo mooi! Ook is het heel bijzonder dat er nog zoveel van is overgebleven. Wist je trouwens dat het Colosseum vroeger helemaal van marmer was? Dat is allemaal weggehaald / geplunderd om voor bijvoorbeeld kerken te gebruiken. Ik weet zeker dat de meeste mensen die het Colosseum hebben gezien, dit niet weten. Toch is er nog een beetje marmer over, soms zie je namelijk nog een stukje marmer op de grond bijvoorbeeld. Maar stel je dus voor: hoe een paleis van binnen helemaal van marmer is, zo heeft het Colosseum er dus ook uit gezien. Ja, ik kan het me bijna niet voorstellen, maar zoals je merkt vind ik zoiets echt heel gaaf.

De Boog van Constantijn

De eerste fail met een straatverkoper

Vanaf het Colosseum liepen we nog even naar de Boog van Constantijn, die ernaast stond. Onderweg kwam ik de eerste straatverkoper tegen. Of tenminste, de eerste die ik echt opmerkte. Ik liep er recht op af en die man wilde me een selfiestick aangeven. Op dit punt had ik dus nog steeds niet door dat het een straatverkoper was. Hij zei iets en ik kon het woord ‘foto’ eruit opmaken. Mijn gedachten op dat moment: “oh, hij wil dat ik een foto van hem maak, maar met een selfiestick kun je prima zelf foto’s maken en hij heeft niet eens een telefoon vast”. Ik stond daar echt met een groot vraagteken op m’n voorhoofd en ik had m’n arm al uitgestrekt om die selfiestick aan te pakken, totdat ik het doorhad. “No no no” en ik liep verder, haha.

Vanaf het hoogste punt van Forum Romanum

Daarna kwamen er twee Italiaanse meiden die wilden dat (een deel van) ons groepje twee Italiaanse woorden zou zeggen. Ze filmden dat voor hun vriendin die 18 werd. Ik weet nog steeds niet wat ze uiteindelijk gezegd hebben trouwens.

We liepen verder, nu naar Forum Romanum. Daarvan was nog heel veel overgebleven en dat was echt mooi om te zien. Ook kon je ergens naar een heel hoog punt lopen. Op die plek wilde iedereen natuurlijk op de foto. Normaal gesproken ben ik altijd degene die op de foto gaat, en nu had ik eindelijk de kans om anderen op de foto te zetten.

Vrije tijd & outfitfoto’s maken

En toen kregen we vrije tijd om te gaan lunchen. Als je zelf ook naar Rome gaat, raad ik je aan om een zijstraatje in te gaan. Daar vind je de wat goedkopere restaurantjes. Maar soms is het ook gewoon even goed kijken waar het wat minder duur is. Op de ene plek betaalde je €5,- voor een stuk pizza, maar toen we verder liepen kostte het €3,50. Dat scheelt weer! Dat was dan wel weer in de hoofdstraat, maar de prijs viel mee omdat we als groep korting kregen.

Ergens tussen het Colosseum en de Suikertaart kwamen we trouwens wat muzikanten tegen en een man die daar aan het dansen was. Gezellig! Terwijl we erlangs liepen maakte ik snel een foto 😉

Toen we terugkwamen van het lunchen, gingen we voor de Suikertaart zitten. De suikertaart is trouwens een andere naam voor het monument van Victor Emanuel II. Een straatverkoper kwam aan met wat sjaals, omdat ik per ongeluk te enthousiast naar die sjaals had zitten staren omdat ik eigenlijk nog een sjaal zoek. Als je die mensen aankijkt dan denken ze meteen dat je ook echt iets wil kopen, maar nee, daar trap ik niet in 😉

Ik wilde aan het einde van onze ‘pauze’ nog snel outfitfoto’s maken. Priscilla en ik liepen daarom weer richting het Colosseum, maar al snel zei ze dat we daar echt geen tijd meer voor hadden. Ik wilde er alsnog heen lopen, totdat ze opmerkte dat we maar met z’n tweeën waren terwijl je met minstens 3 door Rome moest lopen. Daarom gingen we alsnog niet naar het Colosseum voor foto’s, maar liepen we weer een stukje terug richting de Suikertaart. Daar ergens was de zuil van Trajanus met daarachter een gebouw, waar we foto’s maakten van mijn pantalon en mijn zara trui die je al eerder in mijn wishlist en daarna in een shoplog zag. Ja hoor, die outfit is dus eindelijk op de foto gezet. Ik moet wel zeggen dat die trui echt te warm was voor Rome. Toen ik mijn jas uit had toen ging het wel, maar een trui én jas in Rome? Nope, te warm.

De straatverkoper

De ergste blunder met een straatverkoper

En toen gebeurde een grote FAIL, en dit was toch wel de ergste van allemaal. We hadden de meeste foto’s gemaakt en toen kwam er een straatverkoper aan. Hij had armbandjes bij zich en begon zijn verhaal: “I have a present for you”. Ook echt alleen de verkopers van armbandjes zeiden dat het een cadeautje was, de andere vroegen er echt geld voor. Al snel stond Priscilla met een armbandje in haar hand en de man probeerde mij ook een armbandje te geven. We praatten trouwens in het Engels. Inmiddels had hij gevraagd waar we vandaan kwamen, en of we uit Engeland kwamen. Uit gemak zeiden we ja, eigenlijk om zo snel mogelijk van hem af te zijn. Dat was niet zo handig natuurlijk, want hoeveel tijd zou dat nou schelen? Nog steeds stond Priscilla met het armbandje in haar handen, en ik probeerde uit te leggen dat ik hem niet wilde omdat ik hem niet mooi vond. Geef dat ding terug! probeerde ik subtiel te fluisteren, ja inderdaad, terwijl we al zeiden dat we Engels waren. Snel, geef terug. En toen kwam het hoor. “Spreken jullie Nederlands?” EEEHM. Daar sta je dan. Met een Nederlander. Hij vroeg zich af waarom we dat niet meteen gezegd hadden.

Hier was het trouwens nog niet afgelopen. Nu ik wist dat hij Nederlands was, greep ik m’n kans om hem uit te leggen dat ik wel wist dat het geen cadeau was. En dat ik al eerder had gezien dat iemand een armbandje weggaf, om hem 2 meter later weer terug te pakken. Hoewel we Nederlands praatten, bleef hij wel steeds “a present for you” herhalen. Toch zei hij later “één, twee of drie euro, dat geef je toch ook uit voor koffie?”. Dat betekende dat we dat armbandje echt niet zomaar zouden krijgen.

En toen ging hij weg, gelukkig. Omdat ik gezegd had dat we verder moesten – we hadden tenslotte maar 10 minuten om de hele outfit op de foto te zetten. Dit was de eerste foto die Priscilla daarna van me maakte: ik kon echt niet geloven dat we zo hard hadden gefaald, HAHA. Maarja, hij zat tegen ons ook onzin te vertellen, dus wat dat betreft staan we quitte. Daarna gingen we snel terug naar de Suikertaart, waar iedereen inmiddels verzameld was.

De Capitolijnse musea & Circus Maximus

Verder gingen we nog naar de Capitolijnse musea. Het was mooi om alle beelden daar te zien, dat is eens wat anders dan die eindeloze schilderijen. En beelden vind ik persoonlijk mooier.

Onze voeten stierven eigenlijk al af, maar toen we bij Circus Maximus aankwamen, gingen er een paar een wedstrijdje rennen. Dat is namelijk precies wat je doet als je voeten pijn doen. Maar goed, dan heb je dat ook een keer gedaan hѐ?

Naar de supermarkt & ‘s avonds verdwalen met Lisa

Voordat we teruggingen naar het hostel, had je de keuze om langs de supermarkt op het station van Termini te gaan. Ik geloof dat iedereen wel ging. Dicht bij Circus Maximus stapten we in de metro. Je mocht daarna vanaf de supermarkt zelf teruggaan naar het hostel.

Lisa en ik deden er nogal lang over om te kiezen wat we wilden kopen. Ik wilde ijs, maar ook chocoladevla, en dan had je ook nog lepels nodig en het was gewoon een heel gedoe. Toen we ein-de-lijk klaar waren in de supermarkt, was iedereen al weg natuurlijk. Wat ik trouwens kocht: chocoladevla, een tulband cake en lepels. Hahaha, ik zie het nu al voor me als ik later zelf boodschappen moet gaan doen.

En toen kwam het: iedereen was natuurlijk al weg. En Lisa en ik wisten niet precies hoe we weer naar het hostel moesten. Hoewel de leraar had gezegd dat we er aan de andere kant van het metrostation uit moesten, gingen we er toch aan de verkeerde kant uit. We liepen net zo lang totdat we het alsnog niet herkenden. Toch waren we nog steeds niet aan het einde van van het metrostation, omdat het een nogal groot gebouw was. Uiteindelijk hadden we door dat we toch aan de andere kant moesten zijn. Daarom wilden we helemaal om het gebouw heen lopen omdat we toch al heel ver van de uitgang waren. Dat bleek geen goed idee te zijn: aan het einde van het metrostation was een grote muur die nog heel ver doorliep. Inmiddels was het al redelijk donker. We liepen weer helemaal terug naar de ingang én door het hele metrostation heen om bij de goede uitgang te komen.

Eenmaal aan de goede kant van het metrostation uitgekomen, wisten we niet hoe we naar het hostel moesten komen. We belden de leraar en die legde het uit. Blijkbaar was het helemaal niet zo moeilijk om van de metro naar het hostel te komen. Toen we bij het hostel aankwamen was het al erg donker, nog nét niet helemaal donker. Als je het artikel over dag 1 in Rome hebt gelezen, snap je wel waarom we blij waren dat we weer in het hostel waren.

Avondeten bij Polese

Deze keer gingen we om 8 uur eten. Ook vrij laat, maar niet zo laat als op de eerste dag. We aten weer bij hetzelfde restaurant, namelijk Polese. Deze keer kon je ook pasta kiezen, en dat deed ik dus ook. We hadden namelijk elke dag een paar gerechten waar we tussen konden kiezen. Zoals je ziet was het niet heel veel, maar dat is standaard bij Polese. Het is wel een goedkoop restaurant, dus misschien hadden we ook niet zo superveel moeten verwachten. Ik denk dat het eigenlijk de bedoeling was om ook voorgerechten te nemen. Het eten was wel weer heel lekker!

De Spaanse Trappen

Deze foto nam ik niet op deze avond, maar later deze week. Meer daarover volgt in het artikel over dag 6 in Rome!

Naar de Spaanse trappen & fail met een andere straatverkoper

Vanaf Polese gingen we naar de Spaanse Trappen, bij het Piazza die Spagna. Daar mochten we zelf rondlopen, en al snel stond iedereen bovenaan de Spaanse Trappen. Op die plek waren meerdere straatverkopers te vinden. Meerdere hadden lasers bij zich die ze op je voeten en in de lucht schenen. Andere hadden weer rozen bij zich, en weer iemand anders had een lichtgevend dingetje bij zich dat hij steeds in de lucht schoot. Oh, en de selfiesticks, niet te vergeten.

De fail gebeurde dus met de verkoper die lichtgevende, vliegende lampjes verkocht. Om voor te doen hoe het werkte, schoot hij steeds zo’n blauw/paars lampje de lucht in. Daarna kwam het als een soort helikoptertje, draaiend naar beneden. Eigenlijk zag het er best leuk uit. We stonden daar met het grootste deel van de klas, en mensen gingen voor de grap bieden. Tussendoor bleef die man dat lampje de lucht in schieten, in de hoop dat we het zo geweldig vonden dat we zo’n lampje zouden kopen. Wat er toen gebeurde was echt hilarisch. Hij schoot voor de zoveelste keer het lampje af, het lampje kwam draaiend naar beneden en… het landde recht in de goot, LOL. Je had die man moeten zien kijken.

Wij hadden helaas niks bij ons om dat lampje weer uit de goot te krijgen, maar even later kwam dezelfde man weer terug met een lang takje om dat lampje uit de goot te vissen. Een paar mensen bleven nog even met de verkoper praten en hadden hem wijsgemaakt dat we uit Amerika kwamen – ja vandaar ons prachtige accent ook hè. Hij vertelde zelf dat hij uit Bangladesh kwam.

Ijs!

Ook op deze dag liepen we nog laat door Rome. Rond 12 uur namen we een ijsje, natuurlijk had ik weer tiramisu-ijs. Ik geloof dat ik ook cookies had, maar verder weet ik het niet meer. Hoewel de ijssalon er hier echt goed uitzag, smaakte het tiramisu-ijs wel meer naar drank dan tiramisu. Het ijs zelf was wel wat ‘dikker’ qua substantie en dat was echt lekker. Wat wel typisch was, was dat ze ook speculoos ijs hadden. Dat is juist heel Nederlands! Mocht je ooit in Rome zijn, en je wilt dat proeven, dan moet je zeker langs ‘Wonderful Ice Cream’ gaan. Daarvan zitten er meerdere in Rome.

En bijna 2300 woorden later, ben ik eindelijk klaar met het vertellen over deze dag. Een lang artikel deze keer, maar er waren gewoon zóveel dingen te vertellen!  Zo zie je maar weer wat voor avonturen je kunt beleven in Rome.

Heb jij ooit iets grappigs meegemaakt met straatverkopers?